Tot rust komen in Kalibaru

Dit verslag wordt geschreven in een setting net als bij Jan S. Op de veranda, peace & quiet all over met als toevoeging het geruis van de rivier en het gezang van de moskeeen en het vallen van een boomblad. Gisteren en vandaag zijn er heel wat kilometers overbrugd, hoewel we niet precies weten hoeveel, het gaat er hier meer om hoe lang je er over kan doen als alles mee-of tegenzit. Bij ons gaat alles voorspoedig, Kur de chauffeur is uiterst behoedzaam en kiest kalm voor weer even terugschakelen. Zo af en toe horen we: dit hier links/rechts is zus en zo, misschien even foto maken? En hij weet na jarenlange ervaring precies de plek voor de beste shoot tussen alle rotzooi in te vinden. De lange, drukke weg van gisteren werd onderbroken bij een stalletje met teakhout, nadat we al op de bomen waren gewezen, en de onvermijdelijke sawa's. Op elke vierkante meter wordt hier iets verbouwd of groeit er spontaan wat uit de grond. Het is hier groen, groen en nog eens groen maar helaas vaak verre van duurzaam. Een volgende stop bij het (stuw)meer en de produkten die daaruit dan gefrituurd worden aangeboden, niets voor Arnoud dus. Toen werden we een bamboebrug over gejaagd en konden we de durian-vrucht bewonderen. In Malang lunch bij de aloude Toko Oen, een begrip sinds 1930, maar met het recept van vleeschkroketten ook uit 1930. ambiance ok, eten zeker niet. Misschien maar goed ook want daarna op de vogeltjes markt zagen we van alles bewegen in kooitjes en bakken en niet alleen vogeltjes. Marianne Thieme heeft nog veel werk te verzetten. In de middag nog een stop bij een waterval van stevig formaat, het leuke hiervan was dat er allerlei Indische clubjes hier een dagje uit en ter plekke de grootste waterpret hadden. En Arnoud weer op diverse fotos mocht. Dan door naar de bergen. Bromo 33 km stond er om ca 16:00 uur aangegeven zag ik. Uiteindelijk waren we ca 18:00 binnen, allang donker natuurlijk hier, en in het donker dus ook die bergweg bestegen. Geen idee in welke omgeving we nu weer waren, maar wel dat we op hoogte waren en dat de Indische medemens het maar heel koud vond, en de verkopers mutsen en wanten aanboden. De accomodatie was eenvoudig te noemen maar het eetaanbod ok. Helaas vanwege het weekend was er live entertainment dat kennelijk op de volgende berg gehoord moest worden, de liedjes waren te doen, maar het volume was gewoon pijnlijk. Dus om 20:30 in bed eea nog even aangehoord en op het goede oor gaan liggen, want wake up call was 3 am voor de sunrise op de Bromo.
Even voor 3:30 begon toenhet Bromo circus, speciale zondag editie, dus veel, heel veel locals die hier op afkwamen. Gelukkig had Kur al een jeep voor ons besteld want die waren uitverkocht. Resultaat, in een onafgebroken rij moesten al die jeepjes, ik schat 2 a 300, de berg af, de vulkaanvlakte over en de berg weer op naar het uitkijkpunt. En dat omgeven door honderden scootertjes. Koplopers in de race waren de jeeps en scooters afwisselend, op de vlakte door het vulkaanzand liepen de brommertjes vast, op de bergweg kwamen ze je weer links en rechts voorbij schieten, tot het te steil werd en er afgestapt en gelopen moest worden. Na een kopje thee en een pisang goreng (als in een Indische skihut iedereen met mutsen op) stukje lopen naar het overbevolkte viewpoint. Waar moesten we eigenlijk naar kijken? Het ochtendgloren brak door en ineens, en heel rap, vertoonde de zon zich tussen de bergtoppen. Mooi gezicht! Volgende fase: naar de Bromo kijken ( want volgens mij kwam de zon achter een andere berg vandaan). Vanuit de hoogte toe idd van het welbekende beeld mogen genieten, alleen wat ik altijd voor ochtend mist hield bleek hier gewoon stof te zijn. Stof van al dat rijdend materieel dat opnieuw de vulkaanvlakte over moest steken. Een stop midden op de vlakte, bij een tempel. Een paardrit hadden wij resoluut van de hand gewezen, dus moesten we lopen. Het bleek de bedoeling te zijn om naar de rand van de werkende vulkaan te lopen, waarbij in de menigte een enorme trap beklommen moest worden. Na Waterloo kon ik aardig inschatten wat daar de inspanning van zou zijn, dus hebben we een tijdje zitten kijken naar de mafkezen die dat wel gingen doen. En nog een tijdje in de rij voor de wc gestaan, want op die vlakte was er nergens een struikje om even snel achter te verschuilen. Volgende fase weer terug het dorp in, waar terugkomende jeepjes over dezelfde smalle weg als heengaande jeepjes met dagmensen mochten proberen vooruit te komen. Redelijk kkansloos, en derhalve het laatste stkje te voet. Toen konden we ook degeweldige ligging van ons hotel zien, en ik zou nieuwe reizigers aanraden die zonsopgang voor gezien te houden en eentijdje daar gaan zitten kijken hoe het licht wordt. Ook heel mooi denk ik. Na het ontbijt weer in de file om het dorp uit te komen, en dan die 1,5 uur bergafwaarts (mooie uitzichten, ditmaal in daglicht) alvorens op de doorgaande weg te komen. Men zegt dat hetbdoor de weeks rustiger is! Vandaag reden we verder in het grote bananen- en kokosnotengebied, alsmede langs de tabak- en koffieplantages (misschien even stoppen foto maken? Is goed). Nu even bijkomen van alle kilometers en morgen de buurt verder verkennen.