Matsumoto, Mt Fuji-ni en Tokio part 1

Ik zie dat al mijn verslagen uit Nagasaki lijken te komen, maar hoewel het netjes locatie wijzig wordt dat niet goed opgepakt. Enfin, de titles zeggen genoeg.
Vrijdag 18 november was weer een flinke reisdag, met een koffiestop as usual ( inmiddels weten we heel goed hoe hier de koffieautomaten werken) en een linchstop in een bergdorpje Tsumago, het dorpje wat Fox eedere aandeed werd een beetje ovespoeld, en vandaag waren wij de eerste bus. Tsumago was ook een van de stops op de postkoetsenlijn tussen Edo en nog ergens, en dit dorpje was wer in redelijk oorspronkelijke staat hersteld, heel charmant, mooie oude houten huizen en ontvangstruimten om het wachten tijdens de wisseling van de paarden te veraangenamen.en in de bergen, op hoogte, lekker fris met een zonnetje, zo heb ik het graag. De gids had een eetstalletje eigenaar gebeld om er van verzekerd te zijn dat er tenminste iets open zou zijn om het ook een lunchstop te kunne maken. We aten gestoomde broodjes met naar wens een vulling van varken, groenten, walnoot of wat meer vage zaken. Goed te hakken, ook zonder chilisausje. De tweede stop van de dag, vlak voor aankomst was bij de wasabifarm, waar mbv het frisse bergwater, altijd op de juiste koele temperatuur, de wasabi wordt gekweekt in lange bedden in het stromende water. Omdat zo'n wasabi worteltje niet snel groeit hadden ze een winkeltje erbij met allerlei etenswaren in wasabiuitvoering, tot ijs aan toe om de bezoekers iets te snuffelen te geven. Voor deliefhebber, ik heb een busje met 7 spices, waarvan er 1 wasabi is....
Dan aankomst in Matsumoto, alwaar het zwarte of kraaienkasteel staat. In verhouding tot ander bezochte plaatsen is M. klein, want slechts ca 300.000 inwoners. Dat maakte het meteen tot een prettige en overzichtelijke plaats waar A. en ik de lokale Irish Pub moeiteloos konden vinden. Niet nadat we langs het riviertje en de shopjes waren gewandeld, waarvan de meesten helaas net dicht gingen maar die de kikker als thema hadden, met bijbehorende beelden om even bij stil te staan. Op de weg terug was ons aangeraden alvast even langs het kasteel te gaan. Niet alleen zag het er 's avonds ook mooi verlicht uit, de volgende dag zou het gaan regenen. Dat is gebruikelijk in november, na een paar mooie dagen komt er dikwijls een dagje met een depressietje voorbij, en daarna knapt het weer weer op. Helaas klopten de voorspellingen en liepn we de volgende dag in de redelijk stromende regen de kasteelpoort door. Maar daar werden we dan ook door een echte samurai verwelkomd! Het is een mooi kasteel, een van de vele kastelen die die ene shogun had neergezet om het land te bestieren middels een daimyo ter plaatse. Het kasteel werd strategisch neergezet, meestal op een heuvel, om het te kunnen verdedigen. Bij gebrek aan een heuvel in M. hebben ze daarom 3 slotgrachten gebouwd, ook leuk voor het oog, zeker met zo'n rood bruggetje erbij. We mochten het kasteel in, klimmen zo hier en daar, op kousevoeten want redelijk originele houten vloeren. Tot in de top! En nergens een kacheltje te vinden, maar wel flinke schietgaten. Ik hoop dat ze een wolletje onder hun harnashadden destijds.
Next stop had een van de highlights kunnen zijn, maar it was not meant to be, Fuji-san heeft zich niet laten zien. Niet het uur dat wij aan de voet verbleven, maar die hele depressieve dag niet. Onze gids Rumiko had nog wel het Fuji lied met ons geoefend, misschien hadden we niet uitbundig genoeg meegezongen, hoewel we de uitgeschreven teks in karakoe vorm uitgedeeld hadden gekregen. Sowieso was dit de laatste gidsdag van Rumiko, het is goedkoper om een neiuwe gids uit Tokio te huren dan een hotel voor een paar nachten voor een niet-Tokiose gids te regelen. Rumi was het schoolvoorbeeld van een Japanse, heel ijverig, maar niet altijd even efficient, en haar Engels, zachtjes uitgesporken maar moeilijk te verstaan. Maar voor een reis als deze moet een gids mee die aan alle kwaliificaties voldoet en ook een lastig haalbaar gidsenexamen heeft gehaald. Enfin, ze had persoonlijk voor ons allen ook nog een samurai in origami gevouwen die op een ludieke ( en omslachtige) manier aans ons werden overhandigd. In japan is de kunst van het geven net zo omslachtig en van allerlei tradities omgeven, daar valt een boek over te schrijven. Het is een van de redenen dat overal waar je komt zoveel koekjes in supermooie en vaak lokale verpakkingen te verkrijgen zijn.
Eind van de middag kwamen we in Tokio aan en meteen naar grote hoogte gebracht, op de 45e verdieping. Helaas uitzicht tot aan het volgende flatgebouw, want die depressie wilde nog niet echt wijken.dus T bleef nog een beetje een verrassing.
Ons hotel hier is een dorp op zich, er zijn 3000 kamers, en die zijn allemaal bezet. Er is een aziatisch zwemtoernooi aan de gang, dus we zien veel sporters in trainingspakken rondlopen. Hoewel we niet veel fysiek hadeen uitgevoerd nog niet T verder ingegaan, deze metropool van 25 miljoen mensen (!) is redelijk overweldigend, daar moet eerst een plan voor worden gemaakt, zeker omdat zondag weer een vrije dag was.
Mbv de gids hebben we een dagkaart voor de bovengrondse metro gekocht en gzamnelijk zijn we naar Hajakunu gereisd. Daar bevind je je tussen winkelgebied en groot park in, genoeg om je eeo ochtend te vermaken. Echte cosplay hebben we niet gezien, maar wel veel jonge Japnners die zich willen laten zien en lekker willen winkelen op zondag. Drukke boel daar. In het park bij de shrine word op zondag om het half uur wel een shinto-wedding ingeluid, ook de moeite waard om te zien, de bruid in een wit gewaad met een grote witte kap op, om haar horens te bedekken! Rest van de dag is besteed aan sneakers kopen, een rondje met de metro maken, Tokio station en omgeving bekijken, de KitKat winkel zoeken en uiteindelijk na zonsondergang de beroemde Shibuya crossing bekijken en oversteken. Dat is net iets als Abbey road, daar moet je gewoon overheen.op de weg terug viel de trein uit door een 'injured person', iedereen stapt gedisciplineerd uit, en aan het ander perron komt de volgendetrein waarmee je je weg vervolgd. Zonder enige merkbare vertraging. Kom daar eens om in NL. Al met al weer een druk dagje, met nog een uur schrijven toe. Morgen fietsen en naar de vismarkt!!! Goed dat ik verkouden aan het worden ben...