Kyoto part II

Woensdga de 16e, eIndelijk een rustige dag, waar we pas om 8:45 de bus ingingen. Op naar het bamboebos! Stukje rijden, dat wel, maar dan kreeg je ook snelgroeienede bamboe voor je geld, ik weet niet meer of het nu 6 of 20 cm was, maar de wind ruiste er lustig doorheen en de Jap nam de nodige selfies met bamboe op de achtergrond. Na het theedrinken (was inclusief), mochten we de tuiin door, die ook hier weer her en der in brand stond, maar naast mooi minder spectaculair. Terugwandelen ging via de rivier, waar we de Japanse schoolkindertjes in grote getale aan zagen komen drijven in grote plastic boten. Ook het stadje zelf begon redelijke met, voornaleijk Japanse toeristen, overspoeld te raken. De herfstkleuren, het lijkt wel alsof iedereen een dagje vrijneemt om ze te bekijken, ze zijn dan ook echt betoverend en ook ik krijg er geen genoeg van. Op het kleine stationnetje waar wij koffie dronken was er, analoog aan de bamboe, een kiminobos neergezet, vele zuilen met daarin diverse kimonostoffen waren tentoongesteld, een kleurrijk gezicht voor wie daar de trein nam. Ons Friese stel had zich in de pickup plaats vergist en bezorgde ons een 3 kwartier vertraging, wat helaas later ten koste van een stop zou gaan.....
Maar, zover was het nog niet, eerst naar Nara. Hier staat ook weer een tempel, het bijzonder hier echter is dat ie heeeeeel erg groot is en van hout, ofwel de grootste houten constructie ter wereld. Ik vonde de toegangspoort al immens, maar dat bleek niet dat gebiuw te zijn, wel stonden er heel grote enge wachters, zoals die bij de waterlelies in de efteling, opgesteld. En overal hertjes, die worden daar als heilig beschouwd en je ziet er meer dan in de A'damse waterleidingduinen bij zAndvoort. Door de entree dan het mega-gebouw, inderdaad mega. Dat je dcihterbij wil lopen en dan wat stappen terug moet omdat het anders niet op de foto past. Het pas ernaartoe volgeladen met Japanse schoolklassen, alles en iedereen op schoolreisje die dag. In de constructie nog een overtreffende trap, een mega boeddha, waar je dan een rondje omheen loopt, alvorens weer naar buiten te gaan om nog maar een hertje te aaien. Ik moet er het fijne nog eens op na lezen waarom ze bedacht hebben dat het zo groot moest, al met al was het bijzonder imposant. In de souvenirswinkels vond ik ook afbeeldingen met een pagode, maar die was er niet meer zei de gids. Of we gingen er in ieder geval niet naar toe, verderop was er mogleijk nog wel een.
De volgende stop hadden we echt wat eerder op de dag moeten zijn, de Fushimi inari schrijn , het beeld dat iedereen kent van die rijen met rode tori-poortjes achter elkaar. Wij zagen het nu in de schemering, en dat had ook wel wat, maar voor de foto' s moest je meer flitsen wat met mijn simpele toestelletje niet altijd de mooiste plaastjes opleverde. Echter, het gaat niet om de fotos maar om de beleving, en daar zorgde de schemering wel weer voor een aparte sfeer. Ini het begin zijn er grote dikke tori's, in een rij, en daarna zijn er die kleinere, veel korter opelkaar, en die staanj in 2 rijen. Bij de rij ' terug' lopend zie je de dankteksten/tekens op de tori staan, waar je dus niets van kan lezen, maar wat wel een mooier beeld en belvenis geeft, zeker als je dan enkele tientallen meters voor jezelf hebt! Al met al was bij terugkomst op het grote plein ook een sfeervolbeeld door de lantaarns ontstaan.
Avondeten dit keer simpel in de resto aan de overkant en daarna het programma voor de volgende dag opstellen, want de gids had een vrije dag. Of ze noemen het zo dat de gatsen een dag vrij te besteden hebben, tis maar hoe je het bekijt.
Enfin, dat regime van 7 uur wake up call hebben we er maar in gehouden, maar we zijn iets later gaan ontbijten. Het plan de camoagne werd deze dag per bus uitgevoerd. Na eerst naar de verkeerde kant van de straat gelopen te zijn zijn we gelukkig ten hele gekeerd. De bus bleek erg vol, maar er kwam er meteen een achteraan, konden we tenminste zitten, voor minstens een half uur. Daarna belanden we in een buurtje achter de hoofdweg, wat in de buurt van een universiteit bleek te liggen. Op elk kruispunt (met nauwelijks autoverkeer) stond een verkeersbrigadier het verkeer te regelen. Wij zn onde rauspicien veilig overgetsoken en tegen de stroom studenten in gelopen, want die kwamen allemaal uit de metro verderop. Onze stop was het Imperial Palace, aangeraden door collega Diederik, afgeraden door de gids want heel lastig met paspoorten en inschrijven en 250 admissions/day. Niks van dit laatste, alles was vrijgegeven, alleen een nummertje om je nek en je kon op eigen houtje een mooie route volgen met duidelijke engelse aanwijzingen. Bijzondere aan dit paleis, midden inde stad, maar eenoase van rust, met ruime grindwegen eromheen, en ook veel lege pleinen, ruimte. Het paleis zelf mag je niet in, maar je loppt wel langs een aantal gebouwen met functies, als de 3 verschillend gedecoreerde wachtruimtes. Verder op de route twee prachtige tuinen, met wateelementen, als een bruggetje en de rode en gele bladeren. Had ik niet willen missen en dat hoefde dus ook niet.
Op naar de volgend ebus. Ook zonder duwers lukte het om vele mensjes in een bus mee te laten rijden, op weg naar de zilveren tempel, die dus niet zilver is. Even een korte koffiestop, en dan door het souvenirgedeelte. De tempel is niet echt debezienswaardigheid, dat is meer de tuin, ook met zand kan je een zentuin maken, wederom wonderschoon, ik val in herhalingen. Hoewel een vrij te besteden dag kwamen we hier de helft van de groep weer tegen, want een van de must sees van Kyoto. Vervolgens de filosofenwandelimg gedaan, waar ik meer van had verwacht maar in de buitenlucht zijn is altijd goed. Tot bij het eindpunt, de Nanzenji tempel die we zouden overslaan, maar waar je blik door de poort naar binnen wordt getrokken vanwege.... De rode blaadjes. De toegangsweg wederom in vuur en vlam. En heeeeeel veel japannertjes eromheen. Ook bij de bushalte op weg terug naar de stad, maar ook hier hoefden we niet lang te wachten. Midden in de shopping area uitgestapt, een mooie arcade gevonden en afgelopen, op zoek naar de Nishini food amrket, waarvan de ingang bleek te liggen t/o de shrine waar we hadden stilgehouden.
Ze noemen het foodmarket, en die Japanners zullen het wel eten, maar wat een hoop ondefinieerbaars lag daar tussen!!! Maar bijzonder origineel, en ook bijzonder vers zo op het oog. De sakewinkel had niet de merken die de gids had genoteerd en verwees naar de Deimaru (?) department store. Daar in de basement afdeling vielen we nog meer om van verbazing, hoeveel vierkante meters daar wel niet aan vers voedsel worden gespendeerd. Zo mooi en lekker om te zien (hier was het eten wat meer als eten herkenbaar). En in een verre hoek de wijnafdeling, met natuurlijk ook sake, als dank voor de collaga wiens ereader ik mocht hebben. Het is altijd leuker om met een doel te shoppen!
Toen hadden de voeten het wel gehad, het was tijd richting station en Kyoto tower te begeven, want daar zou een sky-bar zijn. En zo was het ook, we zijn niet naar het bovenste dek gegaan, maar hebben wel op zekere hoogte, en tijdens happy-hour, een drankje genuttigd met uitzicht op Kyoto station, waar dus ook van alles gebeurt, sjinkansen rijden af en aan, ambulance erbij en van 18:00 tot 18:15 een heus waterorgelshow, wat wij van bovenaf meekregen ( weliswaar met ander lichtinval en zelf het geluid erbij denken). Dan volgden wij de tip van de meisjes mederezigers, langs de kerstboom helemaal omhoog, dat is dus van begane grond 11vwrdieoingen omhoog, meet en trap met lichtjes, wat net een cartoonshow oplevert als je van beneden naar boven kijkt, en andersom zie je daar niets van. Bovenin een compleet food court, en wij zijn binnendoor weer naar beneden gegaan, ofwel door een winkelcentrum van 11 verdiepingen plus 3 etages below streetlevel. Waanzinnig. Uiteindelijk redelijk doodop met de hotelshuttle terug naar de kamer om de tas te pakken voor morgen en een verhaaltje te schrijven voor de meelezers. Morgen naar de Alpen! De Japanse wel te verstaan....