Cachi & Cafayate

In Cachi hadden we een wonderschoon onderkomen, alwaar we tijdens de siesta op de overdekte patio in de zachte kussens een beetje konden bijkomen van het natuurschoon en de warmte. Op de patio zelf was het zelfs een beetje fris door een lekker windje. Tegen de avond dan toch maar richting dorpje gewandeld, helaas zaten we weer niet in city centre, maar in Cachi is niets ver weg. Zolas we nu Argentinie hebben leren kennen hebben alle plaatsen en plaatsjes een centraal plein, met soms een standbeeld en vaak wat schaduwrijke bomen. In Cachi ligt aan dat plein het eenvoudige kerkje wat naar men zegt cactushouten binten heeft. Sowieso ademt Cachi een en al cactus. Aangezien het een vrije dag was was er niet zoveel bedrijvigheid gaande maar restobar Oliver daar was de meeste reuring. In de zon of in de schaduw maakte wel al verschil uit zo einde dag, dus we zijn drie keer van stoel verplaatst. Inmiddels waren ook John en Linda (mixed stel uit IE en UK) en werden er wat flessen Salta en mooie verhalen gedeeld. Meneer Oliver zelf, zo bleek binnen uit het interieur was een fervent andinist en motorrijder, met plaatjes van geslaagde toppogingen, muy interessante. Qua eetgelegenheid had het aanbod in het dorp ons nog niet kunnen bekoren, dus dit keer hebben we a la casa gegeten, met een fles wit en een fles rood.
Next day zou een interessante worden, zodra we Cachi uitgereden waren begon voor 180 kilometer het gravel gedeelte van de ruta 40 aldaar. Al snel voel je je als in de wasmasjien, grote wasjes, kleine wasjes, alles rammelt door elkaar. Na zo'n 50 kilometer is er dan Molinos, met van de weg af gezien een mooie kerk, dus tijd voor een onderbreking, wel even zoeken naar de kerk, maar daarnaast is dan ook meteen een mooie hacienda! Het huis uit de 18e eeuw dat destijds de woning was van de laatste gouverneur van Spanje, mooi gerestaureerd, maar vooral een weldadige rust op de binnenplaats, onder een heel oude 'molle' peperboom, en koelte door de dikke adobemuren, echt oudkoloniaalse Spaanse tijd.
Gedurende de hele stoffige rit kwam je her en der langs nederzettingen en volgden we een rivierbedding voornamelijk de Calchaquiu met daarin wel wat water en eromheen een paar tientallen meters groen, met hier en daar ook wat grond als akkers en schaduwplekjes voor de incidentele koe, geit of paard. We hadden een gezellige mariachizender gevonden die niet om elke heuvel wegviel. De trip leek voorspoedig te gaan tot rond half drie het noodlot toesloeg, heuveltje op, poef, een lekke band..... Niet een beetje lek bleek, maar waarschijnlijk een ontmoeting met een iets te scherpe steen had een compleet gat in de buitenband veroorzaakt. Arnoud aarzelde geen moment, reed eerst nog even naar de heuveltop en had al snel de koffers uit de achterbak om het reservewiel te pakken. En de krik. En na de eerste poging krikken een platte steen, want die krik verdween gewoon naar beneden in het zand. Geen tool om de wielboutbeschermers eraf te krigen, dus dat moest met het nagelschaartje. De krik bleek hoog genoeg gekrikt, de band kwam er goed af, beetje klooien met de nieuwe (past die wel, is kleiner!) en de bouten op de juiste plek te krijgen en we konden weer verder. Nog maar 70 km naar asfalt. Het probleem was niet zozeer nog de afstand of het gravel maar meer de gedachte dat als je nu nog eens lek zou rijden, dat je een echt probleem zou hebben, waar haal je dan een neiuwe band vandaan? Dat haalde het plezier wel uit de rest van de rit, terwijl er toch nog heel wat interessante rotsformaties aan ons voorbijschoven, hadden we daar niet echt oog meer voor. Onze enige troost was dat Linda en John ergens achter ons moesten rijden, in geval van nood waren we niet helemaal alleen. Terwijl we kilometer na kilometer dichter bij de eindstreep kwamen en de nieuwe band er nog steeds niet afgerold was zag ik in de felblauwe lucht eea zweven, en dat moesten haast wel condors zijn, zoals dat zich traag door de lucht bewoog. Al het andere vliegend spul hadden we tot die tijd mini condors genoemd, maar dit waren toch wel echte. En dat omlijst door wederom veelgekleurde bergen bewees eens te meer dat we toch wel op een heel bijzondere plek waren.
Gelukkig voor ons kregen 20 km voor het beoogde einde weer asfalt en was de wasmachinetirrannie voorbij. Dankzij uitgekiend vooronderzoek reden we dit keer in 1 keer naar ons onderkomen toe, wijnhuis Viñas de Cafayate, op 3 km (gravel) road van de stad Cafayate. Uitgebreid landgoed, ook met vele kamers, en wij kregen een ruime kamer met uitzicht vanaf het balkon over tuin, pool, wijnranken en de gekleurde bergen in de verte. We namen een drankje en chipje op het balkon vanwege de voorlopige goede afloop en hebben die avond een van de best steaks tot nu toe gegeten, met een mooie fles van het huis erbij. Inmiddels hadden we via de receptie contact gehad met de rental company, zij konden die dag/avond geen band meer bij ons krijgen, ook ivm een nationale feestdag en ter plekke in town was geen goede band voorhanden. Wij hebben toen bedacht op dinsdag niet meer te rijden en op woensdag zouden we dan alleen via goede asfaltwegen naar de airport hoeven, en die 180 km zou zonder problemen moeten kunnen verlopen. We mochten helaas wel opdraaien voor de kosten van een nieuwe band, bijna 10.000 pesos, want dit vile natuurlijk niet onder de verzekering....
Dinsdag relaxdag, na het late ontbijt zijn we in de schaduw van de parasols bij het zwembad gaan zitten en heeft Arnoud alweer een boek uitgelezen. De zon staat hier vrij hoog, en we hebben een heel klein rondje om de parasol gedraaid om in de schaduw te kunnen blijven, want daarbuiten was het redelijk killing. En toch een enkel randje en voetje nog teveel aan de zon blootgesteld bleek later die avond helaas. Tegen de middag, toen de eerste wolken zich melden over de berg waren daar toch opneiuw weer condors aan de hemel te zien.
Tegen 4-en zijn we met John & Linda in een taxi gestapt naar de stad, eerste missie het wijnmuseum (met proeven toe) mislukte want op dinsdga gesloten. 2e missie winetasting was dubbel gekukt, de eerste bodega had een paar spaanstalige dames achter de bar egzet, en voor 50 pesos kregen we 4 wijnen te proeven. Daar de communicatie hopeloos was was dit een kwestie van wegtikken en.door. Wijnhuis Nanni daarentegen bleek een interessant huis met kleine toer te zijn en tasting voor 100 pesos. Zij zijn al vroeg begonnen organic te produceren en zijn mede daarom ook klein gebleven, vanwege kans op besmetting moeten de wijngaarden flink los van de gaarden blijven die wel met bestrijdingsmiddelen werken. A un mkmento dado is de hele wijngaar ook naar flink ver buiten Cafayate verplaats, en voordta dan alles weer groeit en bloeit en goede druiven oplevert ben je zo 15 jaar verder. Een paar jaar terug 2013 of 2014 is ook een groot deel van de oogst mislukt vanwege vroege kou, eigenlijk het jaar 2017 is weer een jaar met goede productie, en dan nog komen ze maar tot 300.00 flessen, die dan ook niet het land verlaten, wat wij wel jammer vonden. Na deze twee huizen was het tijd voor souvenirs en bier en vanaf dat terras met locals werden de restaurants en hun menus aan een onderzoek onderworpen, wat resulteerde dat wij gezamenlijk aan de dis onder de sterrenhemel aanschoven bij Bad Brothers, dit keer een moderne Argentijn en ook een wijnhuis. Ergens daar is ook de groene rugzak met trui en regenjackje achtergebleven, het zou immers gaan regenen, maar bij gebrek aan regen was de aandacht voor deze accessoires verslapt.
Vandaag dan weer een reisdag, niet alleen maar vliegen maar ook weer een Quebrada, de Cafayate dit keer. En wederom schoven de grillige rotsformaties aan ons voorbij, met vandaag wel weer ruimte voor wat stops. Een bijzondere stop was bij het Amfiteatro, een door de wind uitgesleten holle rots, deed me denken aan Petra, als je daar door de Siq kloof komt en de rots zich daarna opent. Helaas was er net ook een busje gestopt en de troubadours ter plekke maakten omstebuert gebruik van de akoestiek om applaus en misschien meer in de wacht te slepen bij de drommen toeristen.
De rest van de trip verliep voorspoedig en op gegeven moment kom je dan meer en meer in de min of meer bewoonde wereld, er verschijnen straatlantarens, meer winkeltjes, meer akkers, koeienkuddes en meer leven op straat.
Op de aiport met Juan de bandenschade afgehandeld en de pesos ingeleverd en op weg gegaan naar Iguazu. En daar zitten we nu op de veranda terwijl het langzaam donker wordt en de geluiden van de jungle (!) steeds luider worden (en de eerste prikbeesten zich al te goed aan ons doen) snel naar binnen dan maar, morgen een early pick up voor de Argentijnse kant van de falls! De accomodat ligt in een reservaat, dat betekent geen licht op straat en tenzij anders voortijdig bedacht ter plaatse eten. Het bed is weer teruggebracht tot huiselijk formaat ipv kingsize dan kunnen we weer een beetje aan elkaar wennen