Mt. fitz Roy & hosteria El Pilar

Het vrijdagavond diner was ondanks de toezegging van de best meat in the world een aardige teleurstelling, de steak kon terug want zeker niet medium en de milanesa (schnitzel) leek echt helemaal nergens naar. Snel vergeten. Next day op weg naar El Chalten, aan de andere kant van dat grote ijsmeer, 225 km verderop. In die 225 km kom je dus weinig tot niets tegen, hier en daar een bosje guanaco's maar die moet je juist met de auto ontwijken, maar de uitzichten zijn geweldig. In de richting van El Chalten rijdend krijg je ineens de Andes pieken in het vizier, en elke bocht die je verder draait wordt het mooier, alhoewel, we rijden, zo voelt het, helemaal alleen op een verder lege weg met forse tegenwind. Onze Chevy Onix (net nix) schudt vervaarlijk heen en weer maar Arnoud houdt haar op de weg. Na een flinke 2 uur komen we op de plaats van bestemming, eerst naar de visitor center om erachter te komen waar onze hosteria zich eigenlijk bevindt. Dat blijkt 22km buiten het plaatsje te zij. We zijn verstandig en gaan eerst lunchen bij panaderia, met naar wat blijkt, de laatste wifi voor 24 uur. Dan door, gewoon de weg blijven volgen, alleen gat de weg over van asfalt naar gravel, met her en der flinke keien. Het gaat ook een beetje regenen. Langs de weg zie je mensen in goede outfits met wanten en mutsen aan vrolijk (?) doorstappen. Net dat we denken, waar gaan we in hemeslnaam uitkomen, doemt er een bordje El Pilar op en we hobbelen die kant op. Fitz Roy laat zich in flimpsen zien, maar is meestal in de wolken. Dat zijn we ook als wij binnenmogen in ons hotel, de open haard brandt, en die blijkt dat 24 uur per dag te doen! We hebben een mooie kamer en aangezien het stormt en regent besluiten wij die middag helemaal nergens meer naar toe te gaan. Vanuit de luie stoel zien wij dappere mensen zich in de elementen voortbewegen om het uitzicht 3 uur verderop te gaan bewonderen. De Hosteria is alleen voor huisgasten en menigeen staat aan de gesloten deur te rammelen, verlangend kijkend naar het heerlijk gloeiende haardvuur. Tegen de avond scharen de gasten zich rondom deze haard alvorens aan tafel te gaan, heerlijk smakelijk eten, met groente (en wijn)! Daarna verdwijnen we in het bed dat twee keer zo groot is als de nacht ervoor en heerlijk donzig!
Dan is het zondag, de wind raast om het huis en doet de as in de haard naar binnen waaien. Het blijkt stormpje 8 a 9 te zijn en van achter het raam zien wij de wolken af en aan de Fitz Roy binnen en buiten beeld brengen. Lazy Sunday morning dus, maar omdat je toch iets gelopen moet hebben in El Chalten begeven wij ons rond lunchuur naar de city centre, 30 minuten verderop. De vergezichten wisselen zich af, de wind blaast het water uit de azuurblauwe, ijskoude, gletscherwaterrivier, maar als de zon doorkomt ziet het er meteen zo veel fijner uit. Bij de waterval (15 min op en neer) is het nog prettig toeven, we delen het beeld met een schoolklasje, de roze jasjes fleuren de fotos flink op. Dan into town, bij het visitor centre kiezen we de makkelijkste route, die van de Condores, 1km op en neer. Maar flinke stijging en eenmaal boven moet je echt voorzichtig je ene voet van de grond halen en weer neerzetten voordat een windvlaag ermee van door gaat. Voetje voor voetje dus, en een nieuwe dimensie aan 'uit je hemd geblazen worden' ontdekt. Genoeg gelopen voor vandaag, lunch verdiend, het wordt soep en empanade, in een miniem tentje waar we de derde klant blijken te zijn, gisteren geopend. We worden onthaald door eenCanadees en een Zweed die ook vandaag niet van de berg willen afwaaien en alvast met een fles zijn begonnen. Later horen we dat de chef van het 5sterren hotel aldaar in het klein voor zichzelf is begonnen. Als eersten in het gastenboek hebben we hem veel succes gewenst, de lunch smaakte heerlijk en was zeer compeet qua service, Le parador, onthoudt die naam! Op de kamer drinken we onze wijn leeg, want dat mag niet mee Chili in, en lezen we weer een boek uit alvorens aan de dis aan te schuiven. Morgen gaat het avontuur verder.
De volgende dag ziet het er rondom onze lodge heel vriendelijk uit, maar eenmaal in het stadje blaast er dit keer sneeuw over de straat. Terwijl wij langs het Lago Argentino rijden zie je mooi overal de buien hangen en de besneeuwde pieken schitteren in de zon. 4 seasons in een uur, niet in een dag, dat is Patagonie!
Er zijn niet veel grensovergangen met Chili, dus het is een flinke dag rijden. Er zijn ook nauwelijks tankstations en al helemaal geen chileense ATM's in de buurt terwijl we toch Chipesos nodig hebben voor het park. We besluiten (flink) om te rijden via Puerto Natales om geld te kunnen pinnen. Afgezien van een stop in Esperanza, een kruising met een tankstation en tosti's rijden we non stop door. Argentinie daar is leeg, heel erg leeg, met maar af en toe een tegenligger vraag je je af wat er gaat gebeuren als je pech krijgt, want telefoonbereik is al helemaal uit de boze, wachten op behulpzame medeweggebruikers denk ik dan maar. Aangekomen in Rio Turbio (een grote electriciteitscentrale) rijden we maar door op wat ons de doorgaande weg lijkt, geen enkel bordje Chili of grens, totdat je, goed gegokt, bij de grens bent aangekomen. Stempels halen aan de Argentijnse kant en vervolgens stempels halen in Chili. En dan de ruta 9 op en via Puerto Natales richting NP Torres del Paine. Gelukkig hadden we een extra routebeschrijving gevraagd anders waren we nooit bij ons onderkomen voor vannacht gekomen. Om te beginnen was de doorgaande weg al her en daar flink opgebroken maar begaanbaar. Maar nadat we het hek naar ons onderkomen waren doorgegaan bleek pas goed hoe afgelegen wij dit keer zouden zitten, 12 km hotsen & botsen over een rocky road die duidelijk niet voor een simpele rental car is aangelegd. En hier zitten wij nu met gemengde gevoelens, het uitzicht is magnifique maar om over die weg heen en weer te blijven rijden om het park zelf in te gaan is iets wat de rental car niet gaat overleven denken wij. Dus we zijn even bezig voor een plan B... Terwijl het buiten weer eens giert van de wind....