The SP afterparty & slot met een staartje

Omdat dit dagboek niet alleen voor mijn geïnteresseerde vriendjes is maar zeker ook als extern geheugen geldt nog wat zinnen over de laatste dag, die uiteindelijk dagen werd!
Zaterdagmorgen relaxed doorgebracht in onze jungle accommodatie Selva de Laurel op de veranda, de tassen zijn gepakt, officieel zijn we uitgecheckt maar de pick up is pas om 14:00, dus lekker de zaterdagkrant downloaden om alvast weer een beetje terug op aarde te kunnen keren. Daarbij is de nabije aanwezigheid van een toilet ook enigszins vereist.
Onze chauffeur loodst ons opnieuw dor de ARG en BRA douaneposten, al met al kost deze trip ons 4 pagina's uit ons paspoort, incl een vrijwillige stempel in Ushuaia. Ruim op tijd, ondanks een uur tijdsverschil, zijn we bij de luchthaven, Iguazu airport in Brazilie en niet zoals wij eerst dachten Ihuacu in Argentinie. Maar natuurlijk logisch omdat we via Sao Paulo in Brazilië terug gaan vliegen, en ergens moet je toch die douaneactiviteiten afronden. Het vliegveld Foz du Iguazu is niet groot, zal niet veel vluchten per dag afhandelen maar krijgt het voor elkaar 3 daarvan op vrijwel hetzelfde moment te laten vertrekken, ofwel redelijke chaos in de veels te kleine vertrekhal en weinig kans op een stoel of nog een fatsoenlijke hap eten. Hoewel ons ticket 16:00 uur aangaf, was onze vermeldde vertrektijd 16:15. Onze werkelijke vertrektijd werd uiteindelijk 16:45, maar met 1h40 overstap zou dat toch haalbaar moeten zijn. Maar toen onze vluchttijd de aangekondigde 1h19 ruimschoots begon te overschrijden kregen we al een naar voorgevoel. Het einde van de vlucht was geen pretje, de daling leek maar niet ingezet te worden en het was behoorlijk turbulent in de lucht. Uiteindelijk werd de kist 20:40 aan de grond gezet met een opgelucht applaus van de reizigers! maar niet van de reizigers met overstap, dat bleken er nogal wat te zijn. De steward kon alleen maar melden dat het grondpersoneel ons verder zou helpen, het grondpersoneel zei alleen maar dat we naar terminal 3 moesten. Tegen beter weten in zijn we gaan rennen, tot nu toe waren al onze (ja ook de eerste KLM vlucht vanaf Schiphol) vertraagd, dus waarom deze niet. Goed, van terminal 3 naar 2 blijkt in Sao Paulo net zo iets te zijn als op Schiphol van terminal A naar G, je bent 20 minuten sowieso onderweg, als je een hoek omsloeg zag je opnieuw een lange, lege gang, als er een rolbaan was dan deed ie het niet. In terminal 3 aangekomen, een oase van shopgenot voor wie er oog voor heeft, waren er heel veel gates. En die van ons was helemaal achteraan....... ik zou haast vergeten dat tijdens onze ren-je-rot wij ook nog even door de douane moesten en nog een stempel halen (hier was dat dus, die internationale controle) en dat de handbagage nog weer eens door de scanner moest en dat wij dit keer NIET het water mee verder mochten nemen. Al met al had KLM de gate om 20:45 gesloten en werd het toestel, ONS toestel, voor onze neus om 21:06 (vertrektijd 21:05) van de gate weggeduwd. Wat nu? De KLM dame gaf advies, terug naar terminal 2, de GOL desk en naar morgen laten overboeken, GOL had ons te laat Sao Paulo binnengebracht.
Makkelijker gezegd dan gedaan, heel terminal 2 door, nergens een desk, tot op het einde een United deskje met iets van GOL transfers benoemd. Dame aangeklampt, die op haar beurt toevallig passerende GOL medewerkers aangeklampt, een van die gasten nam ons mee op sleeptouw, weer helemaal terug, ergens achterlangs, nothing to declare, nog maar weer een douanestempel en dan hier wachten, zie je die groep mensen daar, die willen allemaal een nieuw vlucht en een bed vannacht, ik zorg voor jullie.
En dat deed hij.
Eerst de bagage achterhaald, hulde, in ieder geval een tandenborstel.
Dan taxi vouchers en een hotel, helaas downtown, geregeld, en een plek op dezelfde vlucht een dag later. All set, op naar een nacht & dag in SP, wat leuk kan zijn, maar niet als je Imodium uitgewerkt raakt...
Al met al hebben we de zondag in het 5-sterren hotel (toutes est relative) doorgebracht, met een drama vet buffet om 11 uur 's avonds , een goed ontbijt in de ochtend, en wat frietjes als lunch. De mede gestrande reizigers deden verslag van een uitstapje in de stad waarvan zij weet hadden door een dochter ter plaatse, maar Arnoud heeft lekker de hele F1 van Abu Dhabi kunnen kijken, dat was hem ook wat waard!
De rest van het verhaal is standaard, terug naar het vliegveld, een paar biertjes drinken met de Britten uit het hotel, laatste souvenir scoren (Brazil mok), inchecken, opstijgen, filmpje kijken, slapen en boven Europa wakker worden. En dan naar huis, een koud huis, kachels aan. Winterbanden onder de auto laten leggen, terug en nog steeds een koud huis. Zal wel moeten opwarmen na een zomer en 4 weken zonder verwarming, Vroeg naar bed maar, kijken hoe het morgen is.
Dinsdag nog steeds koud, maar nu moeten we tenminste werken. Dinsdagavond verwarming ontluchten, nog steeds 15 graden, weer vroeg naar bed. Woensdag dan maar NUON gebeld, storingsdienst. De Almeerders onder jullie weten het, er was in onze vakantie een stroomstoring geweest, en die had veroorzaakt dat er een relais was omgeschakeld wat niet uit zichzelf was terug geflipt. We hadden kunnen ontluchten wat we wilden, het zou niet warm geworden zijn. Woensdagavond eindelijk warm en niet meer vroeg naar bed. Helemaal terug naar het gewone leven waren we op zondag toen ook het laatste stukje Argentijns/Braziliaans parasiet/bacterie/darminfectie de strijd opgaf, geveld door de gezonde Hollandse kost/groenten/fruit en heel veel gezonde slaap. Dus kunnen we nu voortvarend de strijd aangaan met de reisverzekering, maar dat verhaal zal ik jullie besparen, de focus gaat nu eerst ook verder op de ....SCHnee.... gibt es Schön?